Commitment loopt terug. Commitment aan werkgevers, maar ook branche-, consumenten en beroepsverenigingen zijn aan het worstelen. Er is bij zo’n 73% van deze verenigingen een tekort aan mensen die de vereniging willen trekken en er is een afname in belangstelling voor wat verenigingen doen. Deze lage commitment is een vraag die over de breedte van het werkveld geldt. Waarschijnlijk is dat ook herkenbaar voor jou. Hoe bouw je aan commitment als iedereen bezig is met eigen gewin?
Wat maakt commitment zo weinig populair?
Wij spreken altijd over de narratieven van een generatie. Elke generatie is gevormd door zijn tijd, door opvoeding, maatschappelijke ontwikkeligen en media. Op basis van deze invloeden zijn er gedeelde narratieven binnen een geboortecohort of generatie. Twee narratieven die prominent aanwezig zijn in onze westerse wereld en ook effect hebben op commitment zijn o.a. individualisering en consumentisme.
- Individualisering maakt het belang van het individu groter dan het belang van de groep.
Als het jou niet duidelijk iets oplevert dan stop je. Met individualisering is heel veel keuze vrijheid ontstaan die we zeker kunnen waarderen. De keerzijde is dat verbinding en een goede relatie niet alleen gaat om nemen, maar des te meer om geven. Dat geven is minder logisch vanuit een individualistische perspectief. - Consumentisme maakt dat we naar bijna alles in ons leven als klant kijken.
Van de huisarts, tot de juf of meester van je kind. Van je werkgever tot de branche vereniging waar je lid bent. We kijken ernaar alsof het een transactie is. Een koop die we doen. Dat maakt de autoriteit van de ander veelal kleiner. Jij kent je kind tenslotte beter dan de juf of meester, dus wil je in gesprek over hoe hij of zij beter bij je kind kan aansluiten. Vroeger was de juf of meester expert in onderwijzen en ging de ouder daar niet over. Consumentisme maakt ons koning en de expert een dienstbode.
Als we deze trends vertalen naar lidmaatschap van een vereniging of commitment naar een werkgever dan begrijp je dat de eerste vraag is: Wat levert mij dit op? En de tweede vraag: Wat kost dit mij? Het is algemeen belang is minder in beeld. Het idee dat door onderlinge verbinding innovaties in het vakgebied versterkt kunnen worden staat niet vooraan. Zelfs als je het wel belangrijk vind, volgt snel de vraag: is het ook belangrijk voor mij? Hoe veel stappen kost het voordat het mij als professional of persoon wat oplevert?
Jonge generaties kijken naar individueel belang
De afweging van het algemeen belang is er een die niet snel door de jongere generaties gemaakt wordt. Dat is overigens niet over de hele linie het geval, want onrecht en klimaat zijn bijvoorbeeld wel twee zaken waar met name GenZ sterk voor op komt. Toch kan je over het algemeen stellen dat de keuze om lid te worden van een vereniging meestal gemaakt wordt vanuit de vraag: is dit van belang voor mij? Voor mijn ontwikkeling als professional? Voor mijn ontwikkeling als mens? Voor de innovatie van mijn expertise?
We kunnen dit zelfgerichte perspectief sterk of zwak vinden, maar feit is dat dit een narratief is waar we mee te dealen hebben. En als je een maand eens naar je eigen keuzeprocessen gaat kijken, zal het waarschijnlijk ook jou opvallen dat het individualistisch perspectief jouw keuzeproces vormt. Dus is de vraag: hoe gaan we er dan mee om? Hoe investeren we in verbinding?
Verbinding creëren door gedeelde verbeeldingskracht
Eigenlijk alles wat we in een blog schrijven is te kort door de bocht. Dat maakt dat het prettiger voor ons zou zijn om een blog te stoppen bij het stellen van de vraag. En toch hebben we een ding geleerd in het werken met generaties wat een handvat kan zijn om om te gaan met lage commitment. Dit zit hem niet in het compleet meebewegen met het narratief van de jonge generatie. We zeggen niet bedenk een communicatiestrategie die zich richt op individuele perspectief of toekomstige leden aanspreekt als consument. Het is een nieuw verhaal vertellen waar je voor wil gaan. Het schetsen van een wereld waarin individualisme en consumentisme niet de boventoon voert. Het schetsen van een wereld waar jij als organisatie of vereniging je voor inzet.
Hoe zou jouw werkveld, werkomgeving of teamcultuur anders zijn als je een collectief perspectief hebt?
Wat zou er anders zijn als je vrijgevig zou zijn in plaats van te vragen wat jouw individuele winst is?
Een narratief verander je niet door feiten en discussies om te overtuigen. Een narratief verander je door een ander verhaal te vertellen. Een verhaal waar mensen hun beeld voor willen bijstellen. Dan nog is het lastig, want deze overtuigingen worden op allerlei manieren dagelijks gevoed, maar verhalen zijn wel een manier om te investeren in een toekomstige generatie met een breder narratief. Een narratief niet van individuelisme, maar van gemeenschap. Niet een consumenten narratief, maar een narratief van delen.
Welke verhalen vertellen jullie elkaar en jezelf?
Verhalen zijn een onderdeel van onze werkwijze. Bij het ontwikkeltraject nemen we de tijd om verhalen over de toekomst van het team, van de organisatie met elkaar te delen. We zien dat hier enthousiasme ontstaat. Verhalen spreken het hart en onze verbeelding aan. Het voedt hoop en geloof in een toekomst waar we naartoe willen gaan. Maar het blijft niet alleen bij de hoop. De teams en organisaties maken ook een concrete vertaling naar nu. Er worden voorwaarden geformuleerd: Wat is er nodig om bij deze toekomst te komen? En deze voorwaarden worden vertaald naar concrete acties van vandaag, zodat je ook echt in beweging kan komen in die richting die je met elkaar hebt geschetst. Die beweging, zal zoals elke verandering, niet zonder slag of stoot gaan, maar het idee dat je mee kan bouwen en invloed hebt vergroot de commitment. En dat is waar we met elkaar naar op zoek zijn. Benieuwd hoe dit voor jou kan werken? https://generatielens.nl/ontwikkeltraject/